توجه به تقاضای واقعی،ایجاد زیرساخت ها در مناطق هدف و رونق دهی برای ترغیب بخش خصوصی به ساخت و ساز، سه تفاوت عمده «طرح اقدام ملی» با «طرح مسکن مهر» است.

بعد از رفتن دولت های نهم و دهم، حجم قابل توجهی از واحدهای مسکن مهر بدون متقاضی روی دست دولت بعد ماند و سال ۱۳۹۵ این تعداد از سوی قائم مقام وزیر در طرح مسکن مهر ۱۱۰ هزار واحد اعلام شد که البته با توجه به برداشتن محدودیت و شرایط فروش مسکن مهر این تعداد احتمالا کاهش یافته است.
با یک محاسبه سرانگشتی ارزش این تعداد واحد خالی بیش از ۸۰۰۰ میلیارد تومان برآورد می شود. کارشناسان، بی توجهی به تقاضای واقعی را مهم ترین علت هدررفت سرمایه ها در مسکن مهر می دانند. در شرایطی که ۷۰۰۰ واحد در پرند، ۱۰ هزار در هشتگرد، ۱۱ هزار در خراسان رضوی، ۷۰۰۰ در خوزستان و تعداد بسیار دیگری واحد مسکن مهر بدون مشتری در دیگر مناطق کشور وجود داشت، به دلیل دوری از شهرهای مادر و نبود زیرساخت های مناسب در سایت های مسکن مهر، عمده متقاضیان واقعی مسکن، اجاره نشینی در شهرهای بزرگ را به مالکیت مسکن مهر ترجیح می دادند.
از سوی دیگر در سال های اجرای مسکن مهر، حجم سرمایه گذاری توسط بخش خصوصی به شدت افزایش پیدا کرد. بین سال های ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۱ میانگین ساخت و ساز سالیانه حدود ۸۰۰ هزار واحد بود که البته آن هم به دلیل آدرس اشتباهی که به انبوه سازان داده شد عمدتا در بخش لوکس و بزرگ متراژ صورت گرفت و به ایجاد ۴.۷ میلیون مسکن خالی و نیمه خالی در کشور انجامید.